De eerste indruk

De eerste twee weken werken in het Sint Elisabeth Hospital (SeHos) zitten er op!

Gelukkig waren we al tien dagen vóór mijn eerste werkdag gearriveerd op Curaçao zodat we even rustig konden bijkomen van de jetlag, en een beetje konden acclimatiseren aan de hitte (met name ook 's nachts, lang leve de airco - die staat standaard aan s nachts).

Ook konden we in deze dagen vast een aantal dingen regelen, zoals de aanvraag voor Verklaring van Rechtswege - zodat ik überhaupt als Nederlandse in het SeHos mag komen werken, én straks ook het land weer uit kom; overnemen+ overschrijven auto (trek voor dat laatste gerust een hele dag uit); regelen kinderzitje voor in de auto (hiervoor geldt hetzelfde als overschrijven auto - trek er maar een dag voor uit; kinderzitjes voor in de auto zijn niet standaard in Curaçao, en de eerste dagen hebben we dan ook bij gebrek aan kinderzitje Eline maar gewoon op schoot genomen in de auto, waarbij we autogordel dan soort van deelden).

Hoe dan ook, al deze regeldingen hebben er niet alleen voor gezorgd dat we ons noodzakelijkerwijs hebben aangepast aan de easy-going cultuur van de Curacaoenaars (nou ok, een beetje dan), maar het maakt ook dat we het eiland en de mensen vast een beetje hebben leren kennen.

De eerste twee weken in het SeHos waren leuk en hectisch. Het is natuurlijk flink wennen, want nogal verschillend met het mij al jaren bekende UMCG. Logistiek is alles heel anders geregeld (verschillende programma's voor bekijken labuitslagen, radiologiebeelden, en microbiologische kweken - maar de status zelf net als in het UMCG nog op papier), en de mensen zijn natuurlijk allemaal nieuw (behalve dan een paar van de kinderartsen/artsassistenten en een kinderverpleegkundige die ik eenmalig had ontmoet op de VriMiBo bij de hippe strand-/cocktailtent van Blue Bay). Maar het belangrijkste misschien wel is het verschil in cultuur, met enerzijds uiteraard Nederlandse invloeden (o.a. de Nederlandse NICU-protocollen die hier veel worden gebruikt), maar anderzijds juist helemaal niet herkenbaar voor een Nederlandse, o.a. doordat er af en toe materialen of medicatie op zijn of gewoon niet geleverd, waardoor je soms tegen grenzen aan loopt. Ik ben heel benieuwd hoe ik hier mee om ga leren gaan de komende tijd.

Doordat veel dingen nét even anders zijn geregeld dan in Nederland, val ik regelmatig van de ene in de andere verbazing. En paar grappige voorbeelden:
• De baby's liggen (voor mijn gevoel iig) omgekeerd in bed, namelijk met hoofd bij het voeteneinde en voetjes bij het hoofdeinde. Voor mij even wennen, ook omdat je nu niet meer met een snelle blik kan kijken hoe een kind er bij ligt, maar je bij een bedje bijna in een bocht moet wringen om een goed beeld van de baby te krijgen. Bij navraag naar de reden van deze ligging bij een van de verpleegkundigen kreeg ik een verbaasde blik en het antwoord dat ze zo beter bij de infuussystemen, beademingsapparatuur, etc kunnen.
• In Nederland gebeurt het af en toe dat een pasgeborene in de eerste dag(en) na de geboorte nog geen naam heeft. Wanneer dat gebeurt komt er op het naamkaartje en in de overdracht 'meisje Jansen', of 'jongen de Vries' te staan, totdat de voornaam bekend is. Hier op Curaçao wordt dit anders gedaan, namelijk door middel van 'broertje' of 'zusje'. Eigenlijk best logisch ook, alhoewel het ook wordt gebruikt wanneer het over het eerste kind gaat..
• Over namen gesproken, er komen prachtige creaties voorbij. De meest bijzondere naam-combinatie tot nog toe was die van een tweeling, waarbij het meisje Wilnaisha, en de jongen Wilnaushel werd genoemd. Er zijn bijvoorbeeld ook veel namen die met G' beginnen, bv G'vean, G'viro.Overigens vinden de echte Curaçaoenaars de naam 'Miedema' juist weer heel lastig.
• Het takenpakket van verpleegkundigen is hier heel anders dan in Nederland, wat direct consequenties heeft voor mij - ik doe hier allerlei handelingen die ik in Nederland niet of nauwelijks deed. Voorbeelden van handelingen die verpleegkundigen hier niet doen (en ik dus wel) zijn o.a. intramusculaire injecties (voor immunisatie van een pasgeborene bij moeder met hepatitis B - intramusculaire vitamine K injecties direct postpartum worden overigens wel door verpleegkundigen gedaan), (navel- en centraal veneuze-)lijnen uithalen, urine catheter plaatsen, neusspoelsels afnemen, CFM aansluiten, tubes verplakken, en detuberen. Overigens is het andersom ook weer zo dat verpleegkundigen hier infusen prikken (en soms echter master-prikkers zijn). En hun takenpakket is nog op een andere manier uitgebreid t.o.v. Nederland: op de kraamafdeling wordt door sommige verpleegkundigen gaatjes in de oren van pasgeborenen geprikt!

Binnenkort zal ik wat meer vertellen over mijn werkzaamheden in het ziekenhuis, en waar ik me allemaal nog meer over verwonder...