Het einde!

Bizar hoe snel je gehecht kan raken aan een land en de mensen. Na 4,5 maand doet het best een beetje pijn om afscheid te nemen. Ik heb natuurlijk wel es vaker afscheid genomen van ziekenhuizen, maar dan voelt het toch anders, omdat je er altijd even naar toe zou kunnen als je daar zin in hebt.. Na morgen zitten we echter op negen uur vliegen afstand, en voelt het dan ook letterlijk en figuurlijk heel ver weg.

Al was het in het begin natuurlijk best even aftasten hoe het hier allemaal werkt. De cultuur, en de manier waarop mensen met elkaar omgaan is op sommige gebieden echt anders dan in Nederland. Curaçaoenaars zijn heel trotse mensen. Als 'buitenstaander' moet je je eerst bewijzen (cq laten zien dat je geen arrogante macamba (= blankeling) bent), alvorens hun warme persoonlijkheid naar voren komt (dit werkt zelfs zo in de supermarkt!)
Maar men is hier ook meer gesloten over 'gevoelige' onderwerpen. Ook in het ziekenhuis merk je dit soms; als mensen bijvoorbeeld een prematuur geboren baby krijgen dan voelen ze zich hier min of meer beschaamd over, en praten er daarom niet of nauwelijks over met hun directe omgeving, waardoor ze dan ook weinig support (kunnen) krijgen van hun naasten. Dat vind ik best verdrietig, want zo'n traject waar ze in terechtkomen is al zo zwaar!

In de afgelopen maanden zijn me nog een aantal dingetjes opgevallen, nog niet genoemd in één van m'n blogs, maar wel zeker noemenswaardig:
- Bon Siman. Letterlijk vertaald betekent dit 'goede week', en dit wordt op maandagochtend gezegd, direct na 'bon dia'. Eigenlijk is het vergelijkbaar met het Nederlandse 'prettig weekend' aan het begin van het weekend (wat wordt hier overigens óók gebruikt).
- In het SeHos heeft iedereen een 100% aanstelling. Ik moet zeggen, aanvankelijk dacht ik dat dit ideaal was, door de perfecte continuïteit op de afdelingen. Inmiddels ben ik er achter dat er toch ook veel nadelen aan kleven, de belangrijkste dat het soms toch ten koste van het arbeidsplezier/-ethos lijkt te gaan..
- De spoedkoffer: voor acute situaties (waaronder elke opvang bij sectio's) wordt gebruikt gemaakt van een soort Gamma-gereedschapskist, maar dan gevuld met allerlei materialen/medicatie (tubes, uitzuigmateriaal, spuitjes,botnaald, adrenaline, etc) die je bij zo'n acute opvang nodig kan hebben. Omdat je nooit zeker weet of het ter plaatse aanwezig zal zijn..
- Vitamines: Het vitamine K beleid is hier super, nl 2 mg i.m. direct na de geboorte (effectiever dan oraal, maar in Nederland er nog niet door heen helaas). Vitamine D beleid bestaat hier uit het geven ervan bij kinderen die in het ziekenhuis liggen, verder wordt het (nog) niet geadviseerd, vanuit het idee dat ze er met de vele zonuren hier voldoende van aanmaken (waar je je nog van kan afvragen of dat idd voldoende oplevert, want men zit hier maar weinig echt in de zon).
- Hielprik: ipv een zeer uitgebreide hielprik zoals in Nederland (waarbij inmiddels op 31 ziekten wordt gescreend) wordt hier alleen standaard gescreend op hypothyreoidie op dag vijf, en indien een van beide ouders niet van hier is ook op PKU. Veel van de overige ziektes/aandoeningen komt hier niet of nauwelijks voor
- Apotheek-ervaring: waar ik in Nederland een gruwelijke hekel heb aan ophalen van medicatie bij de apotheek (want: duurt altijd verschrikkelijk lang!) gaat dat hier supersnel! Toen ik oordruppels wilde halen ivm oorontsteking werd aan de eerste balie een factuur opgesteld, om mee te nemen naar balie twee alwaar ik kon betalen, en toen ik weer terugkwam bij balie één lagen m'n oogdruppels al klaar! Alles binnen vijf minuten! (Waar ik overigens in eerste instantie 140 gulden voor moest afrekenen (leek me al een beetje veel - maar ja, ik had pijn!), maar toen later bleek dat ik voor tien flesjes had betaald ipv eentje, kreeg ik weer netjes 126 gulden terug :)).
- En dan nog allerlei dingen buiten het ziekenhuis, waaronder drankjes (HET borreldrankje hier is Amstel bright, maar ook cocktails worden veel gedronken (bv de mojito bij burger night), en er is zelfs Curaçaose wijn!), kerstverlichting (al vanaf half oktober zijn rotondes en pleinen uitgebreid gedecoreerd met allerlei kerstige lichtjes en versieringen, waaronder enorme kerstmannen), en de intocht van Sinterklaas (waarbij de zwarte pieten extra zwart, en de Sint extra wit was geschminkt).

Maar goed, nu is het tijd om terug te gaan naar Nederland. En daar heb ik ook best zin in. Ik hou van Nederland! Ik kijk er naar uit om iedereen weer te zien, ik kijk uit naar ons eigen lekkere huis in ons fijne stadje Groningen, en ik kijk zelfs een beetje uit naar de kou!
En een paar dagen na terugkomst gaan we ter ere van onze terugkomst, Eline's verjaardag, én Pieter's verjaardag een feestje geven, nl een snert-feestje! Mmmmm!

Het einde van ons avontuur is aangebroken. En het was het einde! Ik heb een ongelooflijke leerzame tijd gehad, en ontzettend genoten! Als je ooit in de gelegenheid komt: meteen doen! Ik kan het iedereen aanraden!
Masha danki, dushi Curaçao! Mi lo bini bek!