Natuurgeweld in de Cariben

Irma. We hoorden deze naam voor het eerst toen we een mail kregen van een goede vriendin (thanks Ilse :) ) die ons aan het eind van de mail waarschuwde voor Irma. We vroegen ons nog even af wat voor typo ze had gemaakt - toen we een paar uur later hoorden over de orkaan die in de buurt was. De bovenwindse eilanden werden bedreigd. Gelukkig herinnerde Pieter me er aan dat Curacao (samen met Aruba en Bonaire) valt onder de benedenwindse eilanden, en dat het hier ging om Sint Maarten, Saba, en Sint Eustatius (en dan met name Sint Maarten).
Op de dag dat de orkaan over de bovenwindse eilanden raasde merkten we hier voornamelijk een onheilspellende windstilheid (alsof de wind werd weggezogen naar het orkaangebied) en hiermee gepaard gaande zinderende hitte.
De eerste beelden de volgende dag waren nog erger dan verwacht, Sint Maarten was veranderd in een oorlogsgebied, waarbij 80% van de daken van de huizen zou zijn verdwenen.

Opvallend veel verpleegkundigen hebben familie en/of vrienden op Sint Maarten , en maken zich sindsdien ernstig zorgen omdat ze geen contact met ze kunnen krijgen. Via via krijgen we flarden informatie, o.a. doordat een collega in hetzelfde pand woont als een aantal militairen die per boot (Zr. Ms. Pelikaan) zijn vertrokken naar Sint Maarten om hulp te bieden en plunderingen tegen te gaan.

Het bericht komt dat er iig twee patiënten uit Sint Maarten naar ons ziekenhuis gaan overkomen, zodra dit logistiek mogelijk is (het vliegveld van Sint Maarten is nog gesloten oa doordat de verkeerstoren beschadigd is). Best even slikken, deze extra patiënten (waarschijnlijk zonder middelen/verzekering), aangezien het SEHOS zelf ook al worstelt met financiële problemen/gebrek aan geld.
Uiteindelijk komt tijdens mijn nachtdienst, 2,5 dag na de orkaan, de eerste patiënt voor ons over; een drie jaar oud jongetje, die eerst per helikopter naar Sint Eustatius is vervoerd, en vanuit daar per vliegtuig naar Curaçao (een vlucht van ongeveer twee uur). Er is een briefje meegekomen met een marginale overdracht over de klinische toestand van het jongetje, en het is puzzelen naar de juiste diagnose + in te zetten behandeling. Er is o.a. gestart met ceftriaxon (antibiotica) en prednison, waarvan de indicatie (nog) niet duidelijk is. Daarbij komen we er pas na een tijdje achter dat het jongetje Franstalig is. Voor zover bekend waren er geen artsen aan boord, en het jongetje wordt begeleid door een dame (een bibliothecaresse) die zelf erg in de war is (post-traumatische shock, soort van delirant door slaapgebrek?).

Inmiddels is Jose onderweg, een nieuwe orkaan, die naar verwachting Sint Maarten zal schampen. Hopelijk valt het deze keer mee, Sint Maarten is nu natuurlijk extra kwetsbaar, en veel mensen ter plaatse zijn door gebrek aan elektriciteit en internet waarschijnlijk nog niet eens op de hoogte (en dus niet voorbereid) van een nieuwe storm met naar verwachting extra wateroverlast.

Nieuwe patiënten zullen pas ná deze orkaan worden overgeplaatst. En dan heb ik het nog niet eens over de verwachte vele infectieuze problemen die hierna waarschijnlijk zullen gaan ontstaan door gebrek aan hygiëne na dit alles. Absoluut gezien is Sint Maarten nog best ver van hier (zo'n 900 km), maar relatief natuurlijk heel dichtbij. Indrukwekkend om dit natuurgeweld en de consequenties hiervan hier op Curaçao mee te maken..