Beestjes!

Al op dag één hier op Curaçao kwamen we in aanraking met de prachtige, maar ook best angstaanjagende flora en fauna van Curaçao (en dan eigenlijk met name de fauna, qua natuurlijke flora zijn er met name de kadushi - cactussen). Naast een zeeslang, schorpioen (ok, het was een dode, maar toch..), en een overstekende mega-krab maakten we al snel kennis met de enorme leguaan die in de pergola van ons eerste huis op Coral Estate bleek te zitten met z'n vrouwtje. We noemden hem ook wel onze huisdraak, aangezien het echt een indrukwekkend beest met dito staart was - ook al at hij dan alleen besjes en verse blaadjes. Meest irritante beesten hier zijn toch wel de muggen, die me nog steeds regelmatig lek prikken als ik me niet met superDeet insmeer. Er zijn twee soorten; hele snelle kleine, en de wat grotere tijgermuggen (verspreiders van ziekten, o.a. Zika - wat inmiddels overigens gelukkig bijna niet meer voorkomt hier).
Gelukkig staat hier ook veel prachtigs tegenover! Er zijn ontzettend veel bizar mooie vogels (om een kleine opsomming te maken: flamingo's, pelikanen, kolibri's, suikerdiefjes, de warawara, en de gele en oranje troepiaal), fel groene en blauwe hagedissen die regelmatig ons huis binnen komen lopen, en natuurlijk de zeeschildpadden waar je gewoon tussen door kan zwemmen/snorkelen op playa grandi/piscado!

Ook in het ziekenhuis komen veel beesten voor, al is dat dan meer op microscopisch niveau. Zoals een collega al eens gekscherend zei: je hebt hier niet echt op de NICU gelegen als je niet minstens één klebsiella-sepsis hebt doorgemaakt.. Daar worden uiteraard ook hier allerlei preventie-maatregelen tegen genomen, o.a. door toepassen van handhygiene, dragen van schorten bij patientencontact, en ook een ongeveer 1m brede strook met dubbelzijdig tape waar je over heen moet lopen als je de NICU betreedt. Toch blijft het een strijd tegen de ziekmakende bacteriën, waardoor er veel antibiotica nodig is (naast augmentin/genta wordt er veel gebruik gemaakt van meropenem).
En ook virussen kunnen veel ellende veroorzaken. In Nederland krijgen risico patiënten (o.a. jonge ex-prematuren) in de wintermaanden maandelijks een (prijzige) vaccinatie tegen het RS-virus, wat anders erg vervelend kan verlopen. Hier heb je natuurlijk zoiezo al het 'probleem' dat er geen wintermaanden zijn (waarin er extra risico is op het RS-virus), hoogstens een piek tijdens de regentijd, maar deze varieert ook nog wel eens. Daarom is er voor gekozen - ook (of misschien wel voornamelijk) vanuit kosten overwegingen - om niet standaard RS-vaccinaties te geven. Ik heb inmiddels echter al drie ex-prematuren meegemaakt die een behoorlijk ernstige RS-infectie doormaakten. Best lastig als je dan van een huilende moeder de vraag krijgt of dit niet te voorkomen was..
Naast RS zijn er nog twee virusinfecties op Curacao met een bijzonder verhaal:
- Waterpokken, ook wel sende-paga genoemd, wat letterlijk aan-uit betekent; De opkomende en verdwijnende blaasjes bij waterpokken vindt men hier lijken op de lampjes in kerstbomen die aan-uit gaan. Het percentage mensen dat hier waterpokken heeft doorgemaakt op de kinderleeftijd ligt veel lager dan in Nederland, wat betekent dat mensen het vaker op latere leeftijd alsnog doormaken - en dan verloopt het vaak veel heftiger. Curacaoenaars hebben daarom een veel grotere angst voor waterpokken dan in Nederland; kinderen mogen met waterpokken bv niet naar de crèche, en sommige verpleegkundigen willen een kind met waterpokken niet verplegen..
- Wowitis (wowo = oog; -itis = ontsteking). Op de een of andere manier uiten veel virusinfecties zich hier door een ontsteking van een of beide ogen, die gepaard gaat met pijn, jeuk, roodheid en soms pus. Dit schijnt zeer besmettelijk te zijn, en in tegenstelling tot een verkoudheid waarbij je een mondkap kan dragen ter preventie van verspreiding is dat bij wowitis niet mogelijk en zijn de mensen er hier dus erg bang voor. Dit heeft o.a. tot gevolg dat mensen met wowitis hier in het ziekenhuis gemeden worden, zelfs als dit betekent dat bv een ouder niet op bezoek kan komen bij z'n kind.. Eline heeft een paar weken geleden een wowitis doorgemaakt. Dit begon met dat ze haar ogen ineens (midden op een parkeerplaats) niet meer open wilde doen en heel hard moest huilen. Gelukkig knapte het na paracetamol en een slaapje snel op, en heeft de rest van het gezin er geen last van gehad!